ฉาก: โต้งและมิวนอนหนุนหมอนบนเตียงสีเขียว ในห้องของมิวที่บ้าน
โต้ง: แล้วที่ผ่านมา มิวเป็นไงบ้าง
มิว: เล่นดนตรีสนุกดี
โต้ง: อยู่คนเดียว ไม่เหงาบ้างเหรอ
มิว: เหงาจนน่ากลัว
โต้ง: แล้วมันเป็นไง เหงาจนน่ากลัว
มิว: ก็อย่างตอนเด็กๆ อะ ความเหงาคือการไม่มีเพื่อนใช่มะแต่พอโตขึ้น ความเหงามันเหี้ยกับเรามาก
โต้ง: แล้วมันเหี้ยใส่มิวยังไงอะ
มิว: ไม่รู้จะดิ แต่มัน เริ่มตอนประมาณซัมเมอร์ ตอนเรากำลังจะขึ้น ม.2ป๊าพาอาม่าไปไหนก็ไม่รู้ ตั้งสามสี่วัน แล้วพอวันที่แกกลับมานะ...
อาม่า: ได้ข่าวว่าอาม่าไม่อยู่ เพื่อนเกเรหรอ
มิว: มันไม่ง่ายเลยนะ เพราะยิ่งผ่านไปนานนาน เราก็ยิ่งคิดถึงอาม่า เราก็เลยตั้งคำถามขึ้นว่า ถ้าเรารักใครมากๆ เราจะทนได้เหรอ ถ้าวันนึงเนี่ย เราต้องเสียเค้าไป แล้วไอ้การจากลา... มันก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตโต้งก็รู้ดี... มันจะเป็นไปได้เหรอโต้ง ที่เราจะรักใคร โดยไม่กลัวการสูญเสีย(โต้ง น้ำตาซึม สายตาเหม่อลอจับที่เพดาน คิดถึงการสูญเสียคนที่เค้ารัก...พี่แตง)แต่อีกใจนึงก็คิดว่า แล้วมันจะเป็นไปได้เหรอ ที่เราจะอยู่ได้ โดยไม่รักใครเลยเนี่ยแหละคือความเหงา เราอยู่กับมันมา 5 ปี ทำไมเราจะไม่รู้ว่ามันทำร้ายเรายังไงแล้วชีวิตที่เหลือของเราล่ะ....
โต้ง: มิว..โต้งเรียกชื่อมิว พร้อมกับคว้ามิวเข้ามาซบที่อ้อมอกโต้ง
