วัฒนธรรมการนับ click แย่งวิว ได้เริ่มแทรกซึมเข้าสู่เราโดยไม่ทันตั้งตัว
ผมเพิ่งได้มีโอกาสดู step up revolution โดยไม่ได้ตั้งหลักไว้ล่วงหน้า (หรือเรียกว่า ไม่ได้ตั้งใจว่าจะมาดูแต่ดีใจที่ได้ดู) หนังเล่าเรื่องราวของ the mob กลุ่มนักเต้นที่รวมตัวกันเพื่อ สร้างการปรากฏตัว ที่เกินการคาดเดา กับ flash mob ซึ่งถือเป็นวัฒนธรรมใหม่ที่เกินขึ้นในช่วง สองสามปีมานี้ เพื่อล่าวิวให้ได้10ล้านวิว ผู้ชนะจะได้รางวัลจากยูทูป ช่างเป็นกระแสอันกรากเชี่ยวเข้ากับของ digital era. อย่างแท้จริง
ก่อนหน้านี้ ไม่นานผมก้อได้ดูหนังกึ่งสั้นเรื่อง14 หนึ่งในภาพยนตร์ ครบรอบ7ปีของ gth. ว่าด้วย ชายหนุ่มนักโพสต์ในdigital culture ที่ไม่ถึงกับ "ล่าวิว" แต่ก้อสะสมวิวกันจนถือเป็นความเก๋า ความเจ๋ง ( เสียดาย ที่หนุ่มๆช่างกล ที่เอาแต่ตีกัน ไม่หันมาเอาดีทางนี้บ้างว่าแต่ไม่ยุดีกว่า เด่วมันจะอัดคลิปตีกันมาอวดเรียกวิวจากเราๆ แล้วเด่วจะไปกันใหญ่) โพสต์อะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง จนเจอดีกับตัว ดันเอาคลิปความสัมพันธ์ของตัวกับแฟนสาว ไปอวดสายตาชาวโลกเข้า
หนัง 2 เรื่อง มีมุมที่เหมือนกัน แต่แตกต่างในรายละเอียด 14 สอนเด็กไทย ให้ใช้สมองก่อนโพสต์ (ที่บางคนว่า การโพสต์หรือแชท ทำให้คนคิดมากกว่าการพูด เพราะได้มีเวลาตริตรองมากขึ้นเห็นทีต้องคิดดูอีกทีเสียแล้ว) ความเป็นส่วนตัว มีขอบเขตอยู่เหมือนกัน ผมชอบบทของหนังตอนหนึ่งประมาณว่า " จะแคร์เราเพียงคนเดียวทำไม ในเมื่อมีอีกหลายหมื่นคนชื่นชมกดlike ให้กำลังใจนายอยู่ในเนต".
ขณะที่ step up พูดเลยถึง เมื่อการโพสต์ยูทูป ที่เริ่มเลยเถิด จากการแข่งขัน กลายเป็นกระบอกเสียงใช้เป็นสัญลักษณ์แห่งการเรียกร้อง เมื่อชุมชนเก่าที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณ กำลังจะโดนนักพัฒนาอสังหา แปลรูปเป็นตึกใหญ่ (แอบคิดถึงสามย่าน ที่ได้เปลี่ยนไปแล้ว) จนในที่สุด ก้อมีการถอยคนละก้าว เพื่อยังคงรักษารากเหง้าของชุมชนไว้ กลายเป็นมีเดียชั้นดี ที่มีคนติดตามไปทั่วโลก
สิ่งหนึ่งที่เป็นจุดร่วมคือ เราแคร์จำนวน วิว มากกว่าเนื้อหาภายใน ตามมาตรฐานแบบทุนนิยม ที่ทุกอย่างต้องมีตัววัด ทำให้ก้อได้ให้ได้วิวเยอะ แน่นอนเนื้อหาที่มีความล่อแหลม ย่อมได้กระแสตอบรับที่ดีกว่า จนเส้นบางๆของการใช้สมอง ในการทำ content และวิจารณญาณเริ่มน้อยลงทุกที ได้แต่หวังกันต่อไปว่า เมื่อถึงจุดที่เรื่องล่อแหลมเริ่มกลายเป็นความซ้ำซาก เราจะได้เห็น content ดีดีแบ่งปันstep up ในสังคมดิจิตอลแบบไทยๆบ้าง
นายท้องฟ้า
